Triangle

Ayo~ Cały lipiec nie uraczyłam was żadnym fikiem. Teraz mamy prawie połowę sierpnia a ja dopiero coś tutaj wstawiam. W zasadzie na wakacjach aktywność czytelników na blogach jest znikoma, więc nie byłam pewna czy ktokolwiek przeczyta Kaisoo. Niestety i tak nie mogło się ono pojawić ze względu na problemy techniczne. Coraz ciężej jest nam ustalać fabułę jednak staramy się robić co możemy. Obiecuję, że niedługo pojawią się kolejne historie z życia Kaia i D.O, o to możecie być spokojni.

Dzisiaj oddaję wam do czytania dosyć dziwny fik. Nie napisałam go całego od razu tylko częściami. Jedną kiedy byłam bardzo przybita, smutna, drugą kiedy czułam się już lepiej a trzecią dopisywałam wczoraj po blisko godzinnym zawieszeniu pracy mózgu. Trójkąty źle się pisze, ale tym razem nie musiałam rozpisywać scen łóżkowych, więc szło o niebo lepiej niż przy ElVinSeop. Mam nadzieję, że będzie wam się podobało chociaż nie ukrywam iż "Triangle" jest trochę dziwne. Jest to też najdłuższy one-shot jaki kiedykolwiek napisałam. Liczę, że wyrazicie swoje opinie w komentarzach, ponieważ są one dla mnie bardzo ważne, a wam nie zajmie to zbyt dużo czasu. W każdym bądź razie - Enjoy~ 

                                                               JYJ - "Triangle" 

Jaejoong siedział skulony w kącie pokoju ukrywając swoją wychudzoną i zapłakaną twarz w kościstych dłoniach. Znowu to czuł, tę niewiarygodną samotność oraz pustkę. Zawsze czuł się z tym źle, jednak nie potrafił walczyć z tym uczuciem. Kochał Junsu tak bardzo, jednak równocześnie nie mógł nic zrobić. On już miał kogoś innego, kogoś, komu oddał swoje serce prawdopodobnie raz na zawsze. Yoochun, dlaczego? - Pomyślał blondyn, po czym utonął w kolejnej fali swoich myśli. Zewsząd otaczająca go biel przytłaczała go bardziej niż dzieje się to w przypadku ciemności u większości ludzi. Mężczyzna upodobał ją sobie naprawdę mocno i teraz trudno było mu się pozbyć wrażenia, że światłość po prostu go zabija. Podciągnął nogi pod siebie jeszcze bardziej czując wszystkie kości. Był głodny, ale organizm nie pozwalał mu jeść. Nic nie przechodziło mu przez gardło. Przez kilka miesięcy jedynie alkohol i papierosy były w stanie utrzymać go przy życiu... Był jeszcze Junsu, przede wszystkim Junsu. To dla niego zapisał się na leczenie do tego ośrodka, nie przypuszczał jednak, że osoba, którą tak kochał znajdzie szczęście w ramionach ich wspólnego przyjaciela. Teraz czuł, że z każdym dniem jest mu trudniej żyć ze świadomością, że to nie on dzieli z Xia pocałunki, że to nie on może dotykać jego pięknego ciała. Jaejoong zatracał się w sobie coraz bardziej. Lekarze nie wiedzieli nawet, co zrobić, żeby móc przywrócić go do stanu względnej normalności. Kroplówki czy wszelkie tego typu rzeczy zdawały się na nic, on po prostu musiał zacząć jeść. Zdarzało się, że zjadł odrobinę, a resztę po prostu odstawiał z obrzydzeniem na bok wyobrażając sobie, że popija ukochany trunek. Dzięki temu czuł się lepiej, jednak kiedy zwierzał się psychologowi z takich poczynań ten natychmiast zakazał mu owych praktyk - w końcu miał być na odwyku, a myślenie o obiekcie uzależnienia wcale nie pomagało. Po kilku tygodniach otrzymał od Junsu list. Poczuł wtedy przyjemne ciepło i coś na wzór radości, jednak ten stan nie utrzymywał się zbyt długo. Przez pewien czas po prostu wmuszał w siebie jedzenie, pomimo, że czuł do niego wstręt chciał jak najszybciej utyć, żeby móc stąd wyjść. Niestety później nie chciał nawet patrzeć na jakiekolwiek posiłki, co sprawiło, że dotychczasowo uzyskane kilogramy zniknęły szybciej niż się pojawiły. Najgorszy był jednak ten nieustający smutek i ból w sercu. Ciężko było ukryć wielkie sińce pod oczami, które pojawiały się po każdej nieprzespanej nocy. Zniknęły wszelkie sposoby na uśmierzanie psychicznego bólu. W końcu tutaj nie był w stanie przebić sobie ucha czy innego miejsca. Dni spędzał siedząc w jakimkolwiek zacienionym miejscu. Z początku wybierał parapet jednak podziwianie świata zza zakratowanego okna nie było niczym przyjemnym.

Mijały dni i tygodnie w przeciągu, których Jaejoong nie miał się wcale lepiej. Nie chciał brać udziału w żadnych grupowych zajęciach, na które często wyciągano go siłą. Praktycznie się nie odzywał, był zupełnie bez życia. Nawet rozmowy z psychologiem w niczym nie pomagały, bo mężczyzna milczał niczym grób. Pragnął poczuć ból, tak bardzo tego chciał. Siedząc w wspólnym salonie rozglądał się za czymś, czego mógł użyć do owego, niecnego celu. Wtedy jego wzrok padł na szklany wazonik ustawiony na stoliku - Idealnie - pomyślał. Wystarczyło tylko udawać, że to był wypadek, rozbić go, po czym zabrać do kieszeni bluzy kawałek szkła.

Wieczorem siedział w swoim maleńkim pokoju obracając w palcach przezroczysty kawałek. Bał się - nigdy nie próbował się okaleczać, jednak czuł, że naprawdę chce pozbyć się tak doskwierającego mu psychicznego bólu. Po kolejnych długich minutach zdecydował się to zrobić. Odsłonił lewy nadgarstek i przyłożył do niego ostro zakończony kawałek wazoniku. Szybkim ruchem przesunął po skórze rozcinając ją. Nie spodziewał się, że to aż tak zaboli. Jaejoong zacisnął zęby nie mogąc znieść piekącego bólu. Syknął, kiedy zobaczył lejącą się szybko krew. Czym prędzej wziął z szafki kilka chusteczek higienicznych, którymi usiłował zatamować krwotok. Poczuł jak łzy zaczęły spływać mu po policzkach. Zrobiło mu się potwornie słabo, zakręciło mu się w głowie. Krwawienie nie ustawało, a wręcz przybrało na sile.

- Co ja zrobiłem.... - Powtarzał blondyn. - Co ja najlepszego zrobiłem... Nie chcę umrzeć... - Zapłakał.

Powoli powlókł się do drzwi, musiał wezwać jakąś pomoc. Zdrową ręką tłukł w drzwi prosząc, żeby ktokolwiek się u niego zjawił. Po krótkiej chwili w pokoju zjawił się lekarz, który kazał mu natychmiast wstać, żeby razem poszli do bloku szpitalnego. Nie obeszło się bez założenia kilku szwów, ponieważ rana okropnie by się goiła przy obecnym stanie zdrowia mężczyzny. Jaejoong dostał tabletkę przeciwbólową, żeby nie musiał zbytnio cierpieć. Razem z opiekunem wrócił do posprzątanego już pokoju, w którym teraz unosił się mało przyjemny zapach chemikaliów. Blondyn jednak postanowił jakoś to zignorować. Ostrożnie położył się w chłodnej pościeli wzdrygając się odrobinę. Okrył się kołdrą i przytulił twarz do poduszki.

- Wszystko w porządku? – Zapytał mężczyzna.

- T-tak. – Odparł Jaejoong.

- Chcesz się zobaczyć ze swoich psychologiem?

- Tak, chcę.

- Dobrze powiem mu o tym, ale oczywiście przyjdzie dopiero rano. Postaraj się zasnąć, potrzebujesz tego.

Kiedy Kim został sam delikatnie włożył rękę pod poduszkę. Z największą lubością wyjął spod niej zdjęcie Junsu. Uważał, że chłopak wyglądał na nim cudownie, a w szczególności najpiękniejszy był uroczy uśmiech. Jae przejechał kciukiem po fotografii – Kocham cię… - wyszeptał, po czym zamknął oczy wyobrażając sobie jak wspaniale byłoby mieć go obok siebie.

Kilka dni później już po odbytej z terapeutą rozmowie, Jaejoong czuł się nieco lepiej, jednak nie umiał niczym wypełnić potwornej pustki w swoim sercu. Zrozumiał jednak, że chce żyć i postara się doprowadzić, chociaż swoje zdrowie do dobrego stanu. Teraz stał przy oknie próbując dostrzec choćby jeden pozytywny akcent na zewnątrz. Jego pokój znajdował się na parterze od strony parku znajdującego się za ośrodkiem. Nagle na parapet wskoczył nieduży szary kot. Popatrzył na nieruchomego mężczyznę i przekręcił łepek w prawą stronę. Po chwili dało się słyszeć głośne miauczenie kociaka, który wlepiał swoje wielkie ślepia w Kim’a. Blondyn poczuł coś dziwnego. Dlaczego to stworzenie tak bardzo przypominało mu Junsu? Wyciągnął rękę w stronę szyby chcąc „dotknąć” zwierzęcia, jednak ono wyraźnie się czegoś przestraszyło i odeszło. Okazało się, że do pomieszczenia wszedł opiekun Jaejoonga a kota wystraszyło trzaśnięcie drzwi.

- Jaejoong.

- Tak?

- Masz gościa, czeka na ciebie na zewnątrz.

- Dlaczego akurat tam? – Zapytał.

- Jesteś już tutaj od roku, więc należą ci się dwa dni przepustki.

Mężczyzna nie mógł uwierzyć, że przebywał w zamknięciu aż tyle czasu. Na dodatek nie wiedział, co tak naprawę mógłby robić „na wolności”. Zastanawiało go też, kto postanowił go odwiedzić.

- Przyniosłem dla ciebie rzeczy, więc przebierz się a kiedy będzie już gotowy to przyjdź do sekretariatu.

- Dobrze – powiedział cicho.

Kwadrans po dwunastej blondyn stał już przy drzwiach z niewielką torbą na ramieniu. Niepewnie pchnął drzwi, żeby móc wyjść na zewnątrz. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Była już wiosna jednak na dworze nadal było zimno. Mężczyzna stanął na progu i rozglądał się gdzie może być ten ktoś, kto postanowił się z nim zobaczyć.

- Jaejoong! – Usłyszał po chwili.

Nie potrafił uwierzyć własnym oczom! Junsu! A więc to on zadał sobie tyle trudu, żeby móc spędzić z nim czas. Brunet zbliżył się do niego, spojrzał mu w twarz, po czym uśmiechnął się czule.

- Tęskniłem za tobą.

To musiał być sen. Bo niby, dlaczego Junsu miałby za nim tęsknić? Przecież kochał Yoochuna i na pewno zdecydowanie bardziej wolał jego. Mężczyzna nadal stał nieruchomo nie wiedząc, co ma zrobić. Najchętniej ująłby jego twarz w dłonie, głośno powiedział, że mu go brakował, że go kocha a potem pocałował – gorąco i pamiętnie.

- Hej, co jest? Nie cieszysz się, że przyjechaliśmy?

~ Przyjechaliśmy? A więc zabrał też jego… No tak, to było do przewidzenia.

- Cieszę – Powiedział delikatnie Jaejoong. Uśmiechnął się lekko nie chcąc sprawić zawodu ukochanemu.

Poczuł ciepłą dłoń Junsu, która wsunęła się w jego własną. Zdziwił się nieco na ten gest, mimo, że są przyjaciółmi, to wątpił, aby Yoochun był zadowolony z takiego widoku. On i Xia niespiesznie szli do zaparkowanego pod drzewem Ferrari. Kiedy wsiedli do samochodu Jaejoonga spotkała kolejna niespodzianka. Trzecim pasażerem nie był wcale Park tylko Hiroki. Pies radośnie zaszczekał i wskoczył mu na kolana. JJ zaczął go głaskać - był taki ciepły i mięciutki.

- Bardzo tęsknił – powiedział Junsu – Prawie tak samo jak ja.

Po tych słowach wyjechali z parkingu w nieznanym Jaejoong’owi kierunku. Mężczyzna obserwował zmieniający się nieco krajobraz. Przybierał on bardziej miejski wyraz z każdym kilometrem. Jednak nie jechali do centrum tylko w bardziej spokojne okolice. Blondyn wciąż jednak nie znał celu ich podróży.

- Dokąd jedziemy? – Zapytał w końcu.

- W kilka miejsc, ale teraz do restauracji. Chce, żebyś zjadł coś dobrego, poza tym twój opiekun mówi, że jest dużo lepiej, jeżeli chodzi o twoje posiłki. Muszę koniecznie to zobaczyć – zaśmiał się brunet. – Jae?

- Tak?

- Ale mów do mnie, dobrze? Już dawno nie słyszałem twojego głosu – pożalił się Junsu.

- Postaram się. – Odparł.

- Naprawdę się zmieniłeś – powiedział.

Resztę drogi pokonali już w ciszy, dopóki samochód nie zatrzymał się przy niewielkiej jednak elegancko wyglądającej restauracji. Oboje weszli do środka, gdzie Junsu potwierdził rezerwację w zamkniętej dla pozostałych gości części budynku. Jaejoong’owi podobał się klasyczny wystrój wnętrza. Idąc za kelnerem znaleźli się w prywatnym pokoju gdzie czekał już nakryty do posiłku stół.

- Pomyślałem, że tutaj będzie lepiej. Będziesz mógł mi opowiedzieć jak tam jest.

W oczekiwaniu na obiad rozpoczęli rozmowę. Jaejoong opowiadał mu dużo, czasami pomijał jednak, co gorsze szczegóły, które mogłyby przestraszyć Junsu. Nie śmiał się nawet przyznać, że próbował się okaleczyć, wolał po prostu o tym zapomnieć. Mężczyzna słuchał go, co jakiś czas zadając dodatkowe pytania, albo po prostu potakując. W pewnym momencie wziął jego dłoń i przyłożył ją sobie delikatnie do policzka.

- Cieplutka. – Powiedział szeptem – widać, że zacząłeś jeść, bo nie jest już tak wychudzona.

Jaejoong tylko odpowiedział mu uśmiechem.

Chwilę potem na stole pojawiło się ich zamówienie a dokładniej – teokbokgi. Blondyn je uwielbiał a naprawdę dawno nie miał okazji ich jeść. Oczy aż mu rozbłysły na widok ulubionego przysmaku. Nałożył sobie trochę na talerz i powoli zaczął rozkoszować się wspaniałym smakiem. Nie mógł nie zauważyć cisnącego się na usta Junsu uśmiechu.

- Mogę cię nakarmić? – Zapytał – wyglądasz tak uroczo, gdy jesz.

Kim się roześmiał. Jego śmiech był naprawdę szczęśliwy, a niewymuszony czy udawany, był szczery.

- Tak, proszę o ile to zadziała w dwie strony.

Junsu zarumienił się lekko, ale skinął głową na tak. Wkrótce nawzajem podawali sobie do ust łyżki z jedzeniem ciągle się uśmiechając. Jaejoong zauważył, że po brodzie ukochanego ściekło trochę sosu. Nieśmiało przysunął dłoń do jego twarzy i kciukiem starł pozostałość pomarańczowej mazi.

- Poczekaj ty też coś masz na buzi – Powiedział brunet.

- Tak? A gdzie? – Zapytał.

- Tutaj – Szepnął Xia, po czym złapał go za podbródek i czule pocałował wprost w usta.

Jaejoong był tym zaskoczony, mało co nie spadł z krzesła.

- C-co ty J-junsu…

- Coś nie tak? – Zapytał.

- No … bo … ty … przecież …. – Zaczął.

- Później ci wyjaśnię, nie przejmuj się.

Jaejoong uznał, że chyba zrozumiał, o co chodzi przyjacielowi. Skoro nie miał zamiaru mówić mu tego teraz, to mogła być poważniejsza sprawa. Może rozstał się z Yoochun’em i dlatego tak bardzo zapragnął jego obecności? Któż wie, rozwiązań mogło być w końcu bardzo wiele.

Oboje w spokoju dokończyli jedzenie dużo się śmiejąc i rozmawiając. Jaejoong czuł się w końcu dużo lepiej, otworzył się przed przyjacielem, dzięki czemu dotychczasowe zmartwienia jakby umknęły przykryte pierzynką ulotnego szczęścia. Kiedy ponownie siedzieli w samochodzie śpiewali nawet wspólnie ulubione piosenki, na co pies blondyna reagował głośnym wyciem, które niestety trzeba było uciszać. Niebawem znaleźli się w jednym z parków, gdzie odbyli przyjemny, powolny spacer. Po drodze wstąpili również do jednej z kawiarenek i popijali gorącą czekoladę siedząc razem na ławce. Gdy zaczęło się robić ciemniej Junsu powiedział, że ma dla niego jeszcze jedną niespodziankę, jednak znowu musieli skorzystać z auta. Brunet poprosił, aby JJ zamknął na chwilę oczy, po czym delikatnie wziął go za rękę. Chłopak poczuł jak woda spryskuje mu twarz. Stali teraz oboje na jednym z seulskich mostów. Był on jednak na tyle interesujący, że nie mogli przepuścić okazji, aby się na nim nie znaleźć. Kolorowe światła powodowały, że woda wytryskująca z fontann wyglądała niczym tęcza. Efekt był iście magiczny i trudno było przez chwilę nie odpłynąć myślami gdzieś dalej. Jaejoong poczuł, że jest przytulany od tyłu. Jego przyjaciel złapał go za dłonie nieco pochylając się do przodu.

- Naprawdę lubię to miejsce. – Wyznał. – Kiedy wyjdziesz na dobre, będziemy tu częściej przychodzić. Co ty na to?

- Bardzo chętnie – odparł blondyn. – Junsu?

- Hmm?

- Pocałujemy się?

Zamiast odpowiedzi Jaejoong poczuł wargi ukochanego na swoich. Wplótł palce w jego ciemne włosy i pozwalał, aby to on kierował pocałunkiem. Stali tak jeszcze chwilę słodko się całując dopóki nie odezwał się telefon Junsu. Chłopak szybko przeczytał sms’a i schował urządzenie do kieszeni płaszcza.

- Chodźmy już, bo robi się coraz zimniej – odparł.

Droga do domu Xia minęła im naprawdę spokojnie. Muzyka cicho sączyła się z radia, a pies zasnął na tylnym siedzeniu tuląc łepek do pozostawionej tam dla niego poduszki. Szczerze powiedziawszy brunet nie mógł się już doczekać, kiedy znajdą się w jego apartamencie, nareszcie wtedy będą razem.

Teraz powoli wchodzili po schodach na górę nie mogąc się już doczekać kolejnych spędzonych ze sobą godzin. Junsu wsunął klucz w drzwi i po chwili oboje weszli do środka. Światło w przedpokoju już się paliło, a z wewnątrz mieszkania dochodził przyjemny zapach pomidorów, bazylii i makaronu. Kiedy ściągali jeszcze buty, Kim podniósł wzrok i zobaczył…

- JAEJOONG! – Krzyknął mężczyzna – Tak się cieszę, że jesteś!

Na pucułowatej twarzy Yoochuna pojawił się szeroki, przyjazny uśmiech. Czarnowłosy podszedł bardzo blisko swojego przyjaciela i wyciągnął przed siebie ramiona. Wtulając się w jego bark mocno, bo objął zamykając tym samym w pełnym uczucia uścisku. Blondyn już pamiętał, żeby ktoś przytulał go tak mocno. Nie wiedział jak zareagować. Przecież liczył, że Chun i Xia się rozstali, a tak naprawdę wciąż byli razem.

~ Jak mogłem być tak naiwny? – Pomyślał.

Poczuł uścisk w żołądku, jakby ktoś bardzo mocno go uderzył. Jak jednak mógł być zły na przyjaciela? Przecież to nie z jego winy zaprzepaścił szansę zdobycia Junsu tylko dla siebie, a poza tym przywitał go w ciepły, bardzo przyjacielski sposób. Czy on też za nim tęsknił? Jaejoong ułożył dłonie na plecach młodszego i zaczął odczuwać radość. Prawdziwą radość tylko, dlatego, że był z miłością tulony. Yoochun jednak miał już inne plany. Jedną ręką objął go w pasie i … czule ucałował jego policzek.

- Tęskniłem Jae – powiedział. – Cieszę się tak bardzo, że możesz tutaj być.

Kim był w prawdziwym szoku i jedyne, co potrafił to po prostu stać jak kamień.  Jego przyjaciel zdawał się jednak tego nie zauważyć, ponieważ zbliżył się do Xia.

- Cześć Skarbie – Przywitał się, po czym oboje nieco namiętnie się pocałowali.

Jaejoong poczuł ukłucie w sercu – zazdrość.

- Junsu? Możemy porozmawiać?

- T-tak – Odparł zmieszany.

- To ja wrócę do kuchni dokończyć kolację, a wy sobie pogadacie –odparł Yoochun.

Kiedy zostali sami, brunet zabrał go do pokoju, żeby tam mogli w ciszy i spokoju odbyć swoją rozmowę.

- Dlaczego mi to zrobiłeś Junsu? – Zapytał smutnym głosem Jaejoong.

- Co takiego?

- Dlaczego okazujesz mi tyle miłości, kiedy… kiedy kochasz Chuna?

Wyraźnie było widać, że chłopak był zmieszany. Doskonale wiedział jednak, że prędzej czy później i tak musiałby mu powiedzieć, bo przecież obiecał to w restauracji.

- Bo kocham i jego, i ciebie Jaejoong… Nie potrafię wybrać, po prostu nie umiem. Moje serce bije dla was obu, a nie dam rady go podzielić. Poza tym, Yoochun też darzy cię uczuciem, nie jesteś mu obojętny. Kiedy tylko zakończysz leczenie ja... ja bardzo chciałbym, żebyśmy żyli razem, we troje.

- Jak ty sobie to wyobrażasz?

- Po prostu… Jae zrozum… Nie jestem świętoszkiem, pragnę was obu zbyt mocno, żeby kogoś od siebie oddalić.

- Chun o tym wie? – Zapytał – I zgadza się na to?

- Tak, oczywiście, że wie. Zgadza się, bo nas kocha, on też bardzo tego chce.

- Mamy się tobą dzielić między sobą? Bo wiesz, wydaje mi się, że i ja i Yoochun czujemy do ciebie więcej, niż do siebie nawzajem…

- KOLACJA GOTOWA!  - Krzyknął z kuchni Park.

- Chodźmy, on bardzo się starał – Powiedział Junsu. – Rozmowę dokończymy po kolacji, dobrze?

Jaejoong tylko skinął głową w odpowiedzi i poszedł za ukochanym do jadalni.

~~~~

Kolacja składała się z makaronu spaghetti polanego sosem ze świeżych pomidorów. Całość okraszona był parmezanem i aromatyczną bazylią, co tworzyło wspólnie wspaniałą całość. Na ten wieczór gospodarze zrezygnowali jednak z alkoholu na rzecz swojego gościa, chociaż czerwone wino idealnie by się nadawało. Zamiast tego pili owocowe soki, które również przygotował Yoochun. Chłopak był z siebie bardzo zadowolony, szczególnie też wtedy, gdy Jaejoong roześmiał się cicho na widok kubeczka z Hello Kitty. Martwiło go jednak, że potem chłopak siedział nieco osowiały. Kiedy skończyli jeść blondyn odważył się zapytać Chuna, wprost co sądzi o tym, co powiedział mu Junsu.

- Więc naprawdę się na to wszystko zgadzasz? – Zapytał zdziwiony.

- Pewnie – Odparł Yoochun – mam ci to udowodnić?

Nim jednak blondyn zdołał w jakikolwiek sposób odpowiedzieć na zadane pytanie, Park złączył ich usta w pocałunku.

- Proszę, już przekonany?

- Eeej… Ja też chcę – Powiedział nieco naburmuszony Junsu.

- No to chodź – Park przywołał go gestem ręki i teraz to jego czule pocałował.

- Więc jak Jaejoong? – Zapytał Xia.

- J-ja … Przepraszam, ale muszę to przemyśleć, to po prostu zbyt wiele na raz. Pójdę wziąć prysznic, jeżeli nie macie nie przeciwko?

- Proszę bardzo – Powiedział brunet – ręcznik leży na pralce.

- Dzięki.

Kiedy wyszedł już z łazienki, w salonie zastał umytego już Junsu. ~Pewnie skorzystał z drugiej – pomyślał.

- Oo już jesteś! W takim razie możemy się położyć, Chun do nas dołączy.

- Jak to do nas? – Zdziwił się Jaejoong.

- Będziemy spać w naszym wielkim łóżku, spokojnie się zmieścimy.

- Nie chcę wam tam przeszkadzać, poza tym jestem gościem mogę spać na kanapie.

- Nie pamiętasz już, o czym rozmawialiśmy Jae?

Blondyn tylko teatralnie westchnął, jednak posłusznie poszedł za Xia do sypialni. Łóżko a raczej łoże iście królewskich rozmiarów było wręcz idealne. Chłopak czuł się już bardzo zmęczony dla tego od razu wsunął się pod kołdrę. Kiedy już wygodnie leżał do jego piersi przylgnął Junsu.

- Śpij dobrze – Powiedział, po czym ucałował go w policzek.

- Ty też.

Po krótkim czasie pojawił się też czarnowłosy. Widząc jak śpią Jaejoong i Junsu postanowił przytulić się do pleców tego pierwszego. Wkrótce oboje zasnęli rozkoszując się przyjemnym ciepłem swoich ciał.

~~~~~~

Jaejoong spędził w ośrodku jeszcze cztery miesiące. Przez ten czas intensywnie zastanawiał się nad odpowiedzią na pytanie, które padło podczas ich wspólnej pamiętnej kolacji. Często wydawało mu się to szalone i zupełnie irracjonalne, jednak pogodził się już z tym, co wybrało jego serce.

Kiedy Yoochun i Junsu zjawili się następnego popołudnia pod ośrodkiem leczenia uzależnień, blondyn widział niepewność na twarzach obojga. Nie chciał jednak już dłużej ich martwić, więc kiedy znalazł się już przy nich powiedział:

- Chcę tego, chcę być z wami.

Po czym złapał ich za dłonie z uśmiechem na ustach. Teraz wiedział, że będzie szczęśliwy i nigdy nie będzie już musiał żyć w strachu i bólu, ponieważ był kochany przez dwie najwspanialsze osoby na świecie.

THE END.

~~~~~

See you soon! 

Bandur ;3